Wspaniałe Królestwo Jangalu

Wspaniałe Królestwo Jangalu jest niemal w całości zamieszkane przez humanoidalną rasę "kotoludzi", istoty przypominające wyglądem tygrysy lub lwy na dwóch nogach. Ten gatunek dzieli się na dwie narodowości:

Baaghów (बाघ) - zamieszkują głównie rejon oaz, brzegów rzek i wybrzeży mórz oraz przypominają bardziej tygrysy pod względem umaszczenia i układu pyska. Znani są ze swojej żyłki do interesów, lenistwa i dominującej pozycji w hierarchii społecznej Jangalu. Są osiadłym ludem i z reguły dożywają około czterdziestu lat, jednak rozmnażają się szybciej od Sangów.

Sangów (ຊ້າງ) - potężniej zbudowani od swoich kuzynów z oaz kotoludzie, których głównym zajęciem jest pojedynkowanie się między sobą, zdrowa rywalizacja fizyczna i nomadyczny tryb życia. Zamieszkują głównie rejony sawanny oraz pustyni i wyglądem przypominają bardziej lwy niż tygrysy. Sangowie żyją maksymalnie sześćdziesiąt lat, jednak są mniej płodni od swoich kuzynów z oaz.

Każda z tych narodowości używa swojego własnego alfabetu i języka, co często jest źródłem pewnych nieporozumień; w rejonie bardziej suchych terytoriów korzysta się z języka Sangów, z kolei wielkie metropolie położone przy zbiornikach wodnych preferują język i alfabet Baaghów.
Baaghowie i Sanghowie co prawda mogą spłodzić ze sobą potomstwo, jednak jest ono najczęściej krótko żyjące i słabe (a często też upośledzone), przez co patrzy się na takie rodziny z dezaprobatą.


Wspaniałe Królestwo Jangalu to w nieco luźnym tłumaczeniu dziedziczna diarchia konstytucyjna. U Baaghów dziedziczenie tronu nie rozróżnia i nie faworyzuje żadnej z płci - w większości przypadków dziedziczy najstarszy z dzieci, jednak czasami poprzedni monarcha jeszcze za swojego życia wyznacza swojego następcę spośród potomstwa za sprawą specjalnego edyktu. Z kolei Sangowie obierają swojego króla na wielkim wiecu nomadycznych klanów; z reguły jest to najsilniejszy męski przedstawiciel tego narodu i klanowy wódz, jednak zdarzały się odstępstwa od reguły i obrania na tron osoby, która niekoniecznie była głową swojego klanu.
Jangal ma dwóch władców; Króla Baaghów i Króla Sangów. Król Baaghów ma decydujący głos w sprawach dotyczących rozwoju gospodarczego i pokojowych działań dyplomatycznych, z kolei Król Sangów dominuje w kwestiach militarnych. Dwójka monarchów działa w swoistej harmonii pod czujnym okiem Paryszadu - rady doradczo-kontrolnej złożonej z przedstawicieli najbogatszych warstw społecznych zarówno Baaghów, jak i Sangów. Nie posiada ona jednak żadnego odgórnie narzuconego parytetu i obecnie dominują w niej Baaghowie. Działania władców związane są z przestrzeganiem tzw. Karty Adikaronu (baaghijski) bądź też Karty Sidthi (sangijski).
Aktualnie panującym monarchą Baaghów jest królowa Iksha, a Sangami włada król Songkram.


Również w kwestii ekonomicznej panuje rozróżnienie wynikające z podziału na narodowości w Jangalu.
Wielkie miasta przy wodzie założone przez Baaghów opierają się w większości przypadków na handlu, a wokół nich powstają systemy nawadniające pobliskie pola uprawne; od najprostszych zbóż przez trzcinę cukrową aż do ziół wykorzystywanych jako używki. Baaghowie szczycą się produkcją tajemniczego Słonecznego Ziela, które po ukiszeniu i ususzeniu jest palone dla relaksu - póki co jednak nie wyszło ono jeszcze poza granice Wspaniałego Królestwa. Lud oaz to też wspaniali rzemieślnicy i artyści, a metropolie to najczęściej ośrodki kultury wysokiej.
Sangowie z racji swojego nomadycznego trybu życia opierają swój byt o hodowlę bydła i zwierząt wszelakich, w tym też wielbłądów. Nie posiadają żadnych stałych upraw roślin, jednak korzystają czasami z baaghijskich ziół i żywności kupowanych na targach w miastach jeśli rok był wyjątkowo niesprzyjający dla ich czworonożnych podopiecznych.


Wyróżnia się dwa podstawowe nurty kulturowe w Jangalu i - jak nietrudno się domyślić - opierają się one o podstawy etniczne regionów.
Baaghowie to urodzeni handlarze, toteż pieniądz jest najważniejszą wartością w ich życiu; nie są też skorzy do walki, kiedy z drugą stroną można się bez problemu porozumieć za sprawą słów, darów czy w ostateczności gróźb. W wielkich baaghijskich miastach kultura wysoka kwitnie pod patronatem najbogatszych rodów kupieckich. Lud oaz to też zatwardziali hedoniści, którzy większość dnia spędzają na korzystaniu z przyjemności życia... o ile mają na to odpowiednią ilość pieniędzy, ma się rozumieć. Z drugiej jednak strony ta dominująca narodowość jest niesławna ze względu na częstą niesłowność oraz naturę cwaniaków i manipulatorów. Postawa ta jest często krytykowana przez ich silniejszych kuzynów z pustyń i sawann. Częstą filozofią życia w kwestii przestrzegania prawa u Baaghów jest zdanie "możesz zrobić wszystko, o ile Cię na tym nie przyłapią".
A jeśli chodzi o Sangów - twardzi, nieustępliwi i honorowi wojownicy. Jeśli Sang coś Ci obieca to na pewno słowa dotrzyma, niezależnie od okoliczności. Są bardziej godni zaufania od mniejszych kuzynów, jednak przez to są mniej elastyczni i postępują według kodeksu, który sami sobie narzucają w obrębie danego klanu; z racji takiego rozbicia społecznego każdy klan rządzi się odmiennymi zasadami, jednak często się one pokrywają.


Perły urbanistyki Baaghów są zamieszkiwane przez społeczność, która wykształciła typowy model oligarchiczny; najwięcej do powiedzenia ma ten,
który ma pieniędze i wpływy. Nie rozróżnia się tutaj żadnych sztywnych podziałów na arystokrację i plebs jednak wiadome jest to, że żyjący na skraju nędzy żebrak nie ma zbyt dobrej pozycji w społeczności baaghijskiej. Jest jednak jeden wyjątek dzielący jednych Baaghów od drugich - wątek wolności osobistej.
W jangalskich miastach otwarcie praktykuje się niewolnictwo, jednak najczęściej wynika ono ze sprzedania się w niewolę przez osobę, która popadła w potężne długi.
Jak już wcześniej wspomniano, baaghijskie społeczeństwo nie faworyzuje żadnej z płci, co otwiera drogę do zbudowania kariery zarówno przez mężczyzn, jak i kobiety.

Z kolei Sangowie rządzą się sztywnym systemem kastowym; w nomadycznym klanie występuje kilka kast:

Nakhobowie (ນັກຮົບ) - kasta wojowników, która jest najważniejsza i dominuje w klanie; tylko z niej wyłonić można wodza.

Khonkaenowie (ຄົນລ້ຽງແກະ) - w jednym wielkim skrócie pasterze i hodowcy wielbłądów, którzy dbają o trzodę swojego klanu. Zadanie bardzo wymagające i ważne dla przetrwania klanu.

Aepdaiowie (ແປໄດ້ທຸ) - w wolnym tłumaczeniu "rozmówcy"; to oni ruszają na targi baaghijskich miast w celu dobicia interesu ze swoimi kuzynami. Jest to mało prestiżowe zadanie w oczach Sangów z racji bycia zwyczajnym pośrednikiem i reprezentantem w interesach.

Nyakhaiowie (ຍາກໄຮ້) - nędzarze, wykluczeni i zniewoleni. Z reguły są to osoby, które rażąco naruszały kodeks klanu i zostały zepchnięte do najniższej kasty, jednak nie zostali jeszcze wyrzuceni ze swojej społeczności. Bardzo trudno jest wybić się z tej kasty z powrotem do swojego dawnego stanu społecznego, jednak zdarzały się takie sytuacje. W przypadku braku jakiejkolwiek poprawy przeciętny Nyakhai jest zabijany bądź też przepędzany.


Panteon bóstw to jedyna kwestia, w której oba narody się zgadzają ze sobą;
znaczącą różnicą jest jednak przywiązanie do konkretnych bogów i stopień pobożności.
Baaghowie wyznają w większości nienazwane bożki płodności, urodzaju i handlu, których ogół określa się mianem Devataon (देवताओं). Nie jest to żarliwa wiara, jednak składanie ofiar materialnych w miejskich kapliczkach jest często praktykowane z powodów czysto pragmatycznych oraz dawno zakorzenionych zabobonów. Lud oaz uznaje też bogów swoich kuzynów, jednak w tym przypadku składa nieco ubogie dary dla ugłaskania bóstw, z którymi mają do czynienia tylko w przypadku zapuszczania się na pustynie i sawanny. Miejska społeczność Baaghów nie wykształciła żadnej warstwy społecznej kapłanów, tak więc praktykę wiary uznaje się za kwestię typowo indywidualną i jednostkową.
Sangowie są o wiele bardziej wierzącym narodem od swoich kuzynów i posiadają szereg bóstw pokrywających się z bożkami mniejszych kuzynów, jednak tutaj ma miejsce całkiem inna hierarchia wartości. Najważniejszym bogiem Sangów jest Duang Athid (ດວງອາທິດ), władca słońca i patron podróżników oraz nomadów.
Regularnie świętuje się jego dominację na pustyniach i sawannach organizując pokazy walk i ceremonie przeprowadzane przez głowy klanów, które są z racji swojej pozycji najwyższymi kapłanami Duang Athida. Tak samo jak w przypadku Baaghów, Sangowie napomkną czasami coś o bogach ważniejszych dla drugiego narodu i okażą im szacunek w przypadku wizyty w mieście... zwłaszcza, że najczęściej pojawiają się tam w sprawach biznesowych, których patronem są bożki Devataon.


Wielkie Królestwo Jangalu powstało dawno temu w erze Długiej Suszy, która była bezpośrednią konsekwencją wypowiedzenia posłuszeństwa bogom przez ludzi; większość mieszkańców pustynnego państwa ma mieszane odczucia dotyczące tego aktu, głównie z racji efektów jakie się z tym wiązały. Co prawda był to okres wielkiego głodu, cierpień i zniszczenia zarówno dla Baaghów i jak i Sangów, ale przed zjednoczeniem w jeden kraj dwa te ludy prowadziły ze sobą regularne wojny. W czasie trwania Wielkiej Ery dochodziło do konfliktów na ogromną skalę wiążących się z mordowaniem całych klanów Sangów przez Baaghów, a także puszczaniem z dymem miast ludu oaz przez lud pustyń. Moment ten wykorzystało ludzkie państwo sąsiadujące z rejonem zamieszkania kotoludzi, którego nazwę wymazano we wstydzie z kronik historii Jangalu. A to dlatego, że ludzie ci podporządkowali sobie oba narody kotów i zakuli je w kajdany. Już nikt z żyjących obecnie Baaghów i Sangów nie pamięta tych czasów, jednak w klanach ludu pustyń członkowie plemion przekazują sobie tę historię z ojca na syna wraz z pouczeniem, by nigdy więcej nie podnieść ręki na swojego mniejszego kuzyna z miast.
Kilkaset lat niewoli i bycia wykorzystywanymi przez ludzkiego tyrana powoli kończyło się po wyprawie Najwyższego Wodza na Podniebną Strażnicę i w trakcie ludzkiego regresu oraz stagnacji. Ludzcy zarządcy nie potrafili sobie poradzić fizycznie z Długą Suszą, która wypędziła ich z tych terytoriów. Drugim czynnikiem było oczywiście zjednoczenie się zwaśnionych narodów w celu wyparcia agresora z tych ziem, a od tej pory Jangal jest trwałym, niepodzielnym i stabilnym organizmem państwowym. W dużej części pozostałości po ludzkiej dominacji zostały dawno temu zniszczone, zburzone i spalone przez co bardziej wyrywnych Sangów, jednak Baaghowie byli do tego mniej przekonani - zwłaszcza w kwestii ludzkich dzieł sztuki, które zdobią do dzisiaj niejedno domostwo bogatego miejskiego kupca.
Obecnie Jangal otrząsnął się po Długiej Wichurze, która powodowała ogromne pustynne burze na terytoriach granicznych państwa kotów, a dwójka władców zaczęła spoglądać na sąsiadujące z Wspaniałym Królestwem tereny w wielkim zamyśleniu...


Jak już wcześniej wspomniano, władczynią Baaghów jest 25-letnia królowa Iksha; młoda, ambitna i sprytna córka niedawno zmarłego władcy, który mimo posiadania starszych od Ikshy dzieci właśnie ją wyznaczył na swojego następcę. Jest obecnie głową rodziny kupieckiej zajmującej się produkcją egzotycznych tkanin oraz hodowlą Słonecznego Ziela.
Królem ludu pustyń jest Songkram - 40-letni mężczyzna, który jest głową klanu Phu (ຜູ້), legendarnego plemienia mającego w historii ogromny wkład w walki wyzwoleńcze przeciwko ludzkiemu oprawcy. Songkram jest silnym, zdecydowanym i szanowanym przez wszystkie klany monarchą, którego doświadczenie na pewno jest pomocne w kwestii jakichkolwiek działań militarnych.


Akhil - zarządca stolicy Jangalu i bliski doradca królowej Ikshy, członek Paryszadu.

Dhaval - dyplomata i negocjator, starszy brat władczyni Baaghów.

Saravan - wielki przyjaciel króla Songkrama, naczelny dowódca wojsk Wspaniałego Królestwa.


Aishwarya - matka obecnej władczyni Baaghów, mimo swojego wieku wpływowa matrona w miastach ludu oaz; para się alchemią i produkcją wszelakiej maści trucizn oraz prawdopodobnie jest zwierzchnikiem jangalskiego wywiadu.


Armia Jangalu to przede wszystkim mobilne, lekko opancerzone jednostki, które korzystają z takich broni jak włócznie, sejmitary i tym podobne. Często zdarza się też tak, że bronią przeciętnego Sanga są jego ostre jak brzytwa pazury, którymi jest w stanie rozszarpać przeciwnika bez większego problemu. Jedynie oddziały elitarne i kawaleria wyposażone są w ewentualny ciężki pancerz.


Klimat Jangalu to przede wszystkim pustynie i sawanny na ogromnych połaciach terytoriów - całość budownictwa skupia się jednak w pobliżu ogromnych rzek i zbiorników wodnych, wokół których rozwija się bujna roślinność charakterystyczna dla oaz.